Η αντοχή του στο αλάτι του έδινε ένα σημαντικό πλεονέκτημα κατά τις περιόδους άνοδος της στάθμης των θαλασσών, όταν άλλα είδη εξαφανίζονταν.

Ο Δεινόσουχος, ένα από τα πιο επιβλητικά και τεράστια κροκοδειλοειδή που έζησαν ποτέ, ήταν προσαρμοσμένο να κυνηγάει δεινόσαυρους.

Με ρύγχος πλατύ, σαν του αλιγάτορα, το είδος αυτό είχε όμως ένα σημαντικό πλεονέκτημα που οι σύγχρονοι αλιγάτορες δεν διαθέτουν: μπορούσε να επιβιώσει σε αλμυρό νερό.

Ο Δεινόσουχος, με το όνομά του που προέρχεται από τις λέξεις «δεινός» και «σούχος» (αρχαία ονομασία του κροκοδείλου στην Αίγυπτο), ήταν από τα μεγαλύτερα κροκοδειλοειδή όλων των εποχών. Είχε μήκος σχεδόν όσο ένα λεωφορείο, με δόντια στο μέγεθος μιας μπανάνας, αναφέρει το CNN.

Από 82 έως 75 εκατομμύρια χρόνια πριν, κυριαρχούσε σε ποτάμια και εκβολές της Βόρειας Αμερικής, ενώ το κρανίο του ήταν φαρδύ και μακρύ, με ένα χαρακτηριστικό εξόγκωμα στην άκρη, που τον έκανε μοναδικό στους συγγενείς του.

Τα απολιθώματα της Κρητιδικής περιόδου φανερώνουν ίχνη από τα δόντια του Δεινόσουχος, αποδεικνύοντας πως αυτό το τεράστιο κροκοδειλοειδές κυνηγούσε ή καταναλωνε δεινόσαυρους.

Αν και το επιστημονικό του όνομα σημαίνει «κροκόδειλος του τρόμου», για καιρό θεωρούταν ότι ο Δεινόσουχος ήταν απλώς ένας γιγαντιαίος αλιγάτορας. Ωστόσο, νέες έρευνες ανατρέπουν αυτή την εκδοχή: ο Δεινόσουχος δεν ανήκει στην οικογένεια των αλιγατοροειδών.

Αντίθετα, αυτό το σαρκοφάγο θηρίο διατήρησε μια εξελικτική δυνατότητα που του επέτρεπε να αποβάλλει το αλάτι από το σώμα του μέσω των αδένων άλατος, όπως οι σύγχρονοι κροκόδειλοι. Αυτή η προσαρμογή του επιτρέπει να επιβιώνει σε θαλάσσιες περιοχές, όπως ο Δυτικός Εσωτερικός Θαλάσσιος Δρόμος που χώριζε κάποτε τη Βόρεια Αμερική.

«Αυτή η ικανότητα να αντέχει το αλμυρό νερό ήταν καθοριστική για την επιτυχία του Δεινόσουχος σε περιοχές με άφθονα θηράματα», σημειώνει ο καθηγητής Μάρτον Ράμπι από το Πανεπιστήμιο του Τίμπινγκεν, επικεφαλής της μελέτης.

Η αντοχή του στο αλάτι του έδινε ένα σημαντικό πλεονέκτημα κατά τις περιόδους άνοδος της στάθμης των θαλασσών, όταν άλλα είδη εξαφανίζονταν.

Στη νέα γενεαλογία των κροκοδειλοειδών που ανέπτυξαν οι επιστήμονες, αναλύοντας το DNA σύγχρονων ειδών και απολιθώματα, αποκαλύπτεται πως οι πρόγονοι των αλιγατόρων ήταν μικρόσωμοι και πως η εξέλιξή τους σε γιγαντιαία μεγέθη συνέβη περίπου 34 εκατομμύρια χρόνια πριν.

 

 

 

Αυτό σημαίνει ότι ο Δεινόσουχος δεν ήταν απλά ένας «μεγαλύτερος αλιγάτορας», αλλά αποτελεί έναν εντελώς ξεχωριστό κλάδο. «Η ανάλυσή μας δείχνει πως η ικανότητα να αντέχει το θαλασσινό νερό ήταν χαρακτηριστικό των κροκοδειλοειδών από παλιά και χάθηκε αργότερα στους αλιγάτορες», αναφέρει ο Ράμπι.

Με μήκος που ξεπερνούσε τα 8 μέτρα, ο Δεινόσουχος δεν είχε ανταγωνιστές στα έλη της Κρητιδικής περιόδου. Η δύναμη του δαγκώματός του ήταν τρομακτική και μπορούσε να επιτεθεί σε κάθε ζώο που πλησίαζε το νερό. «Όταν ο Δεινόσουχος ήταν παρών στα υγροτόπια, κανείς δεν ήταν ασφαλής», προσθέτει ο Ράμπι.

Τα απολιθώματα του Δεινόσουχος έχουν βρεθεί σε περιοχές και των δύο πλευρών του παλιού θαλάσσιου δρόμου, με τουλάχιστον δύο είδη να αναγνωρίζονται, το μεγαλύτερο από τα οποία ήταν το Deinosuchus riograndensis.

Παρά το γεγονός ότι ο Δεινόσουχος ήταν τεράστιος, δεν ήταν το μόνο γιγαντιαίο κροκοδειλοειδές. Στη διάρκεια των τελευταίων 120 εκατομμυρίων χρόνων, εμφανίστηκαν και άλλοι μεγάλοι συγγενείς των κροκοδείλων, ακόμη και σε περιόδους παγετώνων. «Οι γίγαντες κροκόδειλοι δεν είναι εξαίρεση — είναι ο κανόνας σε κάθε εποχή», καταλήγει ο Ράμπι.

Η νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Communications Biology προσφέρει μια φρέσκια προοπτική για την εξέλιξη και την οικολογική ευελιξία των κροκοδειλοειδών, δείχνοντας πως ορισμένα είδη προσαρμόστηκαν με επιτυχία στις περιβαλλοντικές αλλαγές, ενώ άλλα εξαφανίστηκαν.