Εάν τα σύνορα της Ευρώπης έχουν σχετικοποιηθεί, αν η Ένωση πάσχει από ατροφία άμυνας και γεωπολιτικής ισχύος, αυτή η κατάσταση φέρει ανεξίτηλα την σφραγίδα της «πολιτικής Μέρκελ».
Μετά βαΐων και κλάδων υποδέχθηκε τις προάλλες το ελληνικό πολιτικό και μηντιακό σύστημα την Άγκελα Μέρκελ, που βρέθηκε στην χώρα μας για την παρουσίαση του βιβλίου της. Η ενδιαφέρουσα αντίθεση ως προς αυτήν την υποδοχή, έγκειται στο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η δημοφιλία της Μέρκελ έχει καταποντιστεί όχι μόνον ίδια της την χώρα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς η πολιτική της κληρονομιά κρίνεται ιδιαιτέρως αρνητική.
Λίγες μέρες μετά την επίσκεψη της Μέρκελ, η διοίκηση Χαφτάρ στην Ανατολική Λιβύη εξεδίωξε κακήν κακώς τον Ευρωπαίο επίτροπο για την Μετανάστευση, Μάγκνους Μπρούνερ, καθώς και τους υπουργούς Μετανάστευσης της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Μάλτας. Είχαν μεταβεί στην χώρα ώστε να συναντηθούν με τις δύο ηγεσίες που διεκδικούν την εξουσία της, προκειμένου να δοθεί μια λύση στην (υποβολιμιαία) αύξηση των μεταναστευτικών ροών. Η έξωση της ευρωπαϊκής διπλωματικής αποστολής, που ήταν στο ανώτατο επίπεδο, λειτούργησε σαν υπενθύμιση της ευθραυστότητάς της ως προς το μεταναστευτικό, καθώς και της γεωπολιτικής της ανυποληψίας.
Το περιστατικό δεν θα μπορούσε να αποτελέσει πιο χαρακτηριστική αντίστιξη στους διθυράμβους για την καθοριστική ηγεσία της Γερμανίδας Καγκελαρίου. Διότι εάν σήμερα τα σύνορα της Ευρώπης έχουν σχετικοποιηθεί τόσο, αν είναι πανθομολογούμενη η ευαλωτότητά της απέναντι σε οποιαδήποτε εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού, και αν η Ένωση πάσχει από ατροφία άμυνας και γεωπολιτικής ισχύος, αυτή η κατάσταση φέρει ανεξίτηλα την σφραγίδα της «πολιτικής Μέρκελ», και του προηγούμενου που η ίδια δημιούργησε το 2015.
Εξίσου την δική της σφραγίδα φέρουν, η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από την Ρωσία (αυτό, μαζί με του προκατόχου της Γκέρχαρντ Σρέντερ), το παραχάιδεμα του επεκτατισμού της μέσα από πολιτικές κατευνασμού, και τις αυταπάτες πως το εμπόριο θα την κάνει να ξεχάσει τις αυτοκρατορικές της φιλοδοξίες.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη διάψευση υπήρξε εκείνη των επιτευγμάτων στο ισχυρό –υποτίθεται– στοιχείο της πολιτικής της, την οικονομία και μάλιστα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η έκθεση Ντράγκι έφερε στο προσκήνιο τις δομικές αδυναμίες της ΕΕ, η οποία κινδυνεύει να μείνει στο 2ο βαγόνι του 21ου αιώνα, με την Κίνα και τις ΗΠΑ να αποκτούν στρατηγικό προβάδισμα. Η ενεργειακή εξάρτηση και η αύξηση του συσχετιζόμενου κόστους, η απουσία επενδύσεων, η καθυστέρηση στις υψηλές τεχνολογίες, και μια βιομηχανία παρωχημένη, είναι τα κυριότερα προβλήματά της. Και ενώπιόν τους αξίζει κανείς να αναλογιστεί πόσο έξω έπεσε το μοντέλο που προωθούσαν η Μέρκελ από κοινού με τον Σόιμπλε, που δεν έδειχνε την παραμικρή σημασία σε αυτές της παραμέτρους, αλλά αντίθετα πρόκρινε την προτεσταντική εμμονή στα δημοσιονομικά πλεονάσματα, και παγίδευε την Ευρώπη στο δόκανο ενός καταμερισμού της βιομηχανικής Γερμανίας με τους δορυφόρους της στην Ανατολική Ευρώπη, και ενός ευρωπαϊκού Νότου που μεταβάλλεται σε μεγάλο τουριστικό θέρετρο.
Τώρα αποδεικνύονται οι στενοί ορίζοντες αυτού του σχεδιασμού. Ανεξάρτητα από το τι λέχθηκε κατά την επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα, επομένως, ο αντίκτυπος των επιλογών της είναι σήμερα για την Ευρώπη αρνητικότατος. Για την δε Γερμανία, ίσως το πιο απτό αποτέλεσμα που άφησε πίσω της είναι η… ανάδειξη του AfD στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ίσως γι’ αυτό να αναγκάζεται να παίζει στην Β΄ Εθνική (διάβαζε, να συγχρωτίζεται με τις ελλαδικές ελίτ) προκειμένου να κάνει το δικό της «ριμπράντινγκ».
