Η Χορογραφία του Χρήστου Παπαδόπουλου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μας ξεγέλασε χωρίς να καταλάβουμε πώς, βρεθήκαμε συμμέτοχοι σε μια μεθυστική τελετή, μια μέθεξη στη νεανικότητα.
″Ο ρεαλισμός της νεωτερικότητας, δίνει λύσεις σε ανθρώπινα προβλήματα, προσδίδει ευημερία, μας εξυπηρετεί με την γνώση και τό Λόγο, μέσα από την επιστήμη, την τεχνολογία, την αγορά.
Αλλά η ανθρώπινη ύπαρξη για να είναι ανεκτή, υποφερτή έχει ανάγκη από μύθους, ψευδαισθήσεις, σύμβολα.”
( Γιατί πληγώνει ο έρωτας – Eva ILLOUZ).
Και η τέχνη προσφέρει ”παρηγοριά” υπηρετώντας πολυδιάστατα αυτή την ανάγκη.
Το βράδυ του Σαββάτου 10 Μαΐου, αφεθήκαμε στη τέχνη του χορού.
Ο χορογράφος μιλώντας για τη χορογραφία αυτή, είχε πει πως ήθελε να θυμηθεί ξανά την νεανική του ορμή και φόρα.
Ο τίτλος θα μπορούσε να αποδοθεί ως : ”η άγρια, χωρίς επίγνωση κίνησή μου”.
Δέκα χορευτές, έξι γυναίκες και τέσσερις άνδρες ξεκίνησαν ακολουθώντας όλοι την ίδια κινησιολογία πάνω σε έναν Ρυθμό που καθορίζονταν από έναν χαμηλό, ξερό, κοφτό ήχο σαν τον ήχο του δείκτη που μετρά τα δευτερόλεπτα.
Η ήχος σιγά σιγά πιο σκληρός ( η μπακέτα του ντράμερ καθώς κτυπά κοφτά τη κάσα του τυμπάνου) στον ίδιο πάντα Ρυθμό, υπνωτικά.
Οι χορευτές μαζεύονταν και ανοίγονταν σαν σύνολο, ακολουθώντας αρχικά απλές κινήσεις, σώματος, σιγά σιγά πιο πλαστικές, σχεδόν κυλούσαν προς την μια και προς την άλλη μεριά της σκηνής, ή οπισθοχωρουσαν, πάντα σαν σύνολο για να ενωθούν, και πάλι να απλώσουν.
Στα δέκα πρώτα λεπτά κάτω από τον επαναλαμβανόμενο ήχο και κινησιολογία, σαν θεατής πέρασα ήδη στο …συναίσθημα της πλήξης.
Και ”ξεγελάστηκα”: ο συνεχής ήχος και η κίνηση, με έκαναν ενός τύπου…συνένοχο: όχι μόνο ακολουθούσα ουσιαστικά τον Ρυθμό, αλλά σιγά σιγά αποδεχόμουν πως η ίδια κινησιολογία δέκα χορευτών δεν ήταν καθόλου εύκολο αποτέλεσμα. Πίσω του φαινόταν εξαντλητικές πρόβες.
Ο ήχος σιγά σιγά εμπλουτίζονταν από ένα πιατίνι του ντραμς, να χώνεται στην αρχή έκτακτα, μετά να πλαισιώνει το μοτίβο, να προστίθεται ένα πλήκτρο πιάνου, μετά να ακολουθεί μόνιμα το Ρυθμό, να γίνεται πια μουσική.
Όλο και πιο σύνθετη, να δυναμώνει, να δίνει έπαρση.
Οι χορευτές σιγά σιγά να εμπλουτίζουν την πλαστική, επαναλαμβανόμενη κίνηση τους, πάντα σαν σύνολο, σαν σμήνος μελισσών, να ανοίγουν και να συγκλίνουν, με νέες κινήσεις και περιστροφές, να επανέρχονται στη βασική φόρμα, η οποία σιγά γινόταν η εξαίρεση καθώς όλο και νέες απρόσμενες, πλαστικές κινήσεις που μια εκτελούνταν πιο αστραπιαία, μια νωχελικά, και να γίνονται όλο και πιο παιχνιδιάρικα και χαριτωμένα, με ένα ενθουσιασμό και σιγά σιγά μια έκδηλη έπαρση και να ο χορογράφος με την ”νεανική ορμή και φόρα” που ήθελε να ξαναθυμηθεί!
Οι χορευτές- φορώντας ”ψείρες” μικρόφωνα- συνόδευαν τους ήχους αρχικά, τη μουσική μετέπειτα, τον όλο Ρυθμό, με τις δικές τους ανάσες που ήταν έκδηλες λόγω μικροφώνων.
Και μείς σαν θεατές …ξελογιασμένοι (!) περάσαμε από μια πλήξη, σε μια ύπνωση και σιγά σιγά σε μια ”τελετή” που άρχισε να γίνεται και δική μας υπόθεση. Ο Ρυθμός των ήχων μας έκανε δικούς του, ο παλμός των χορευτών μας καλούσε στη σκηνή. (Στο τέλος της παράστασης άκουσα να λένε κάποιοι πως ήθελαν να ανέβουν μαζί στη σκηνή με τους χορευτές ενώ χόρευαν.)
Η όλη εξέλιξη ήταν μια αυξανόμενη έξαρση, γινόταν όλο και πιο διονυσιακό, γινόμασταν ακόλουθοι και εμείς σαν θεατές. Κοφτοί αυτοσχεδιασμοί στη μουσική πλαισιωνόταν από άμεσους αντίστοιχους των χορευτών.
Οι χορευτές πάρα πολύ καλοί, διαφορετικά ντυμένοι, με τον ιδιαίτερο σωματότυπο τους και την κινησιολογία τους, σε έκαναν ”μελετητή ” της ξεχωριστής τους πραγμάτωσης μιας ίδιας κινησιολογίας αφού την εκτελούσαν σαν ομάδα, που πολύ γρήγορα, ακολουθούσε μια νέα και πάει λέγοντας. Και βέβαια μέσα στο σύνολο αυτό 4 με 5 από αυτούς εντυπωσιακοί με την πλαστικότητα τους και την ιδιοπροσωπία τους ξεχώρισαν.
Η μουσική κατέληξε επική, ο ίδιος Ρυθμός εντάθηκε, πλείστα όργανα πια συμμετείχαν, οι χορευτές κυριολεκτικά σε έκσταση και δεν ήξερες πια αν η χορογραφία ακολουθούσε τη μουσική ή ο ήχος τον χορό!
Και όπως ακριβώς έπρεπε να μας λυτρώσει, έτσι και έγινε: ξαφνικά όλα διακόπηκαν με μιας: ήχος, κίνηση και φώτα.
Μπήκαμε σαν θεατές και μάλιστα βαριεστημένα σε ένα μίνιμαλ μοτίβο, ξεγελαστήκαμε, χωρίς να καταλάβουμε πώς, βρεθήκαμε συμμέτοχοι σε μια μεθυστική τελετή, μια μέθεξη ουσιαστικά στη νεανικότητα για αυτό και ”ξετρελαθήκαμε”!
Μια χορογραφία…αντιγήρανσης!
Βγαίνοντας από τη παράσταση δεν προλάβαινα να χορταίνω λαμπερά, χαρούμενα πρόσωπα, χαμόγελα παντού και η έκφραση λύτρωσης από χαρά η ατάκα μιας κοπελιάς δίπλα μου: ” το ζήσαμε κι αυτό!”
*
*Ο Χρήστος Παπαδόπουλος και η παράσταση My Fierce Ignorant Step είναι υποψήφιοι για το βραβείο χορού Fedora Van Cleef & Arpels 2025.
