Οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν την ύπαρξη του κρατήρα μέσω θαλάσσιων γεωφυσικών ερευνών και γεωτρήσεων.

Πριν από περίπου 35 εκατομμύρια χρόνια, ένας αστεροειδής συγκρούστηκε με τον Ατλαντικό Ωκεανό, δημιουργώντας έναν τεράστιο κρατήρα που σήμερα βρίσκεται θαμμένος κάτω από τα νερά του κόλπου Τσέσαπικ.

Η πρόσφατη ανακάλυψη αποκάλυψε ότι αυτή η πρόσκρουση αστεροειδούς στην ανατολική ακτή της Βόρειας Αμερικής άφησε πίσω της τον μεγαλύτερο γνωστό κρατήρα πρόσκρουσης στην ήπειρο, ο οποίος παραμένει κρυμμένος κάτω από τον κόλπο Τσέσαπικ.

Η σύγκρουση ήταν τόσο ισχυρή, που εκτός από τη δημιουργία αυτού του τεράστιου κρατήρα, προκάλεσε καταστροφικές επιπτώσεις στην ευρύτερη περιοχή, σύμφωνα με το δημοσίευμα του Daily Galaxy.

Τα φαινόμενα που ακολούθησαν περιελάμβαναν εκτεταμένες πυρκαγιές, σεισμικά κύματα με καταστροφικές συνέπειες και την εκτόξευση λιωμένου γυαλιού ψηλά στην ατμόσφαιρα. Η έκρηξη στον αέρα και τα τεράστια τσουνάμι αναμόρφωσαν τα τοπία των σημερινών πολιτειών Βιρτζίνια και Μέριλαντ, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στο περιβάλλον της εποχής.

 

 

Σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Meteoritics and Planetary Science, η σύγκρουση αυτή αποτέλεσε καθοριστικό γεγονός για την γεωλογική ιστορία της Γης. Ο κρατήρας που δημιουργήθηκε έχει διάμετρο περίπου 40 χιλιομέτρων και καλύφθηκε σταδιακά από στρώματα ιζημάτων, με αποτέλεσμα να παραμείνει κρυμμένος και μη ανιχνεύσιμος μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν την ύπαρξη του κρατήρα μέσω θαλάσσιων γεωφυσικών ερευνών και γεωτρήσεων, αναδεικνύοντας τον ως τον μεγαλύτερο γνωστό κρατήρα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον 15ο μεγαλύτερο παγκοσμίως.

Κατά την πρόσκρουση, ο αστεροειδής εκτόξευσε τεράστιες ποσότητες υλικού στην ατμόσφαιρα, μεταξύ των οποίων και τεκτίτες – υαλώδη θραύσματα που δημιουργήθηκαν από την έντονη θερμότητα της πρόσκρουσης – καθώς και κρύσταλλοι ζιρκονίου που καταστράφηκαν από τα ωστικά κύματα.

Αυτά τα συντρίμμια διασκορπίστηκαν σε μια έκταση περίπου 6 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, καλύπτοντας μια περιοχή δέκα φορές μεγαλύτερη από το Τέξας. Μεγάλο μέρος αυτών των υλικών κατέληξε στον πυθμένα του ωκεανού, ενώ σημαντικά κομμάτια προσγειώθηκαν και στην ξηρά.

 

 

Για να προσδιορίσουν με ακρίβεια το χρονικό πλαίσιο της πρόσκρουσης, οι ερευνητές ανέλυσαν δείγματα από την τοποθεσία 1073 του Ocean Drilling Project.

Η ομάδα του Marc Biren, από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, χρησιμοποίησε την τεχνική χρονολόγησης ουρανίου-θορίου-ηλίου, η οποία επέτρεψε την ακριβή χρονολόγηση του συμβάντος, καθώς και την εκτίμηση του χρόνου που χρειάστηκε για να κρυώσουν και να εναποτεθούν τα εκτοξευμένα υλικά.

Αυτή η πρωτοποριακή έρευνα προσφέρει νέες γνώσεις για ένα από τα πιο βίαια γεωλογικά γεγονότα στην ιστορία της Βόρειας Αμερικής, φωτίζοντας τον τρόπο με τον οποίο τέτοιες καταστροφικές συγκρούσεις επηρεάζουν το περιβάλλον και τη γεωλογική εξέλιξη του πλανήτη μας