Τα ευρήματα έδειξαν ότι τα οικοσυστήματα που φιλοξενούσαν αυτά τα είδη παρέμειναν σταθερά σε μέγεθος και ποικιλία, δείχνοντας πως δεν υπήρχαν ιδιαίτερες ενδείξεις οικολογικής κατάρρευσης πριν την πρόσκρουση.

Μία από τις πιο επίμονες και συζητημένες απορίες στην παλαιοντολογία παίρνει νέα διάσταση: Όταν ένας αστεροειδής χτύπησε τη Γη πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, οι δεινόσαυροι ήταν ήδη σε φθίνουσα πορεία ή βρίσκονταν ακόμα σε ακμή – και απλώς δεν στάθηκαν τυχεροί;

Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Current Biology, επιστήμονες από το University College London ανέλυσαν περισσότερα από 8.000 απολιθώματα από τη Βόρεια Αμερική, εστιάζοντας στα 18 εκατομμύρια χρόνια που προηγήθηκαν της μαζικής εξαφάνισης στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου. Και τα αποτελέσματα φέρνουν νέα δεδομένα: οι δεινόσαυροι δεν φαίνεται να βρίσκονταν σε παρακμή, αναφέρει το CNN.

Αν και τα αρχικά στοιχεία δείχνουν μείωση της ποικιλίας των ειδών μετά την κορύφωση στα 75 εκατομμύρια χρόνια πριν, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι αυτή η εικόνα ίσως είναι παραπλανητική. Ο επικεφαλής της μελέτης, δρα Κρις Ντιν, τονίζει ότι το απολιθωματικό αρχείο είναι μεροληπτικό: «Δεν καταγράφει το παρελθόν αντικειμενικά».

Για να αντιμετωπιστεί αυτή η μεροληψία, χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος occupancy modeling, ένα εργαλείο της οικολογίας που επιτρέπει την εκτίμηση παρουσίας ειδών ακόμα και όταν δεν υπάρχουν άμεσα απολιθωμένα στοιχεία.

 

 

Η έρευνα εστίασε σε τέσσερις βασικές οικογένειες δεινοσαύρων:

Αγκυλοσαυρίδες – φυτοφάγα με βαριά θωράκιση

Κερατοψίδες – όπως ο γνωστός Τρικεράτωψ

Αδρόσαυροι – οι «δεινόσαυροι με ράμφος πάπιας»

Τυραννόσαυροι – με πιο διάσημο τον Τυραννόσαυρο Ρεξ

Τα ευρήματα έδειξαν ότι τα οικοσυστήματα που φιλοξενούσαν αυτά τα είδη παρέμειναν σταθερά σε μέγεθος και ποικιλία, δείχνοντας πως δεν υπήρχαν ιδιαίτερες ενδείξεις οικολογικής κατάρρευσης πριν την πρόσκρουση.

Η φαινομενική μείωση των απολιθωμάτων ενδέχεται να οφείλεται περισσότερο στη γεωλογική ιστορία της περιοχής. Οι επιστήμονες σημειώνουν ότι η επιφάνεια της Βόρειας Αμερικής εκθέτει λιγότερους γεωλογικούς σχηματισμούς του ύστερου Κρητιδικού λόγω φαινομένων όπως η ανύψωση οροσειρών ή η υποχώρηση της θάλασσας.

Όπως εξηγεί ο συν-συγγραφέας της μελέτης, Αλφιο Αλεσάντρο Κιαρέντσα: «Η μείωση που παρατηρούμε πιθανώς δεν αντικατοπτρίζει πραγματική πτώση στη βιοποικιλότητα, αλλά το πόσο δύσκολα εντοπίζουμε απολιθώματα από εκείνη την περίοδο. Αν δεν είχε πέσει ο αστεροειδής, ίσως σήμερα να συνυπάρχουμε ακόμη με δεινόσαυρους».

Η παλαιοντολόγος Ντάρλα Ζελένιτσκι από το Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι, αν και δεν συμμετείχε στην έρευνα, συμφωνεί ότι «το τι μπορούμε να συμπεράνουμε εξαρτάται πολύ από το τι έχουμε καταφέρει να ξεθάψουμε. Περισσότερα εκτεθειμένα πετρώματα σημαίνουν και περισσότερα ευρήματα».

Ωστόσο, υπάρχουν και επιφυλάξεις. Ο καθηγητής Μάικ Μπέντον από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ υπογραμμίζει: «Η μελέτη είναι καλοδουλεμένη, αλλά δεν αποδεικνύει οριστικά την απουσία παρακμής. Μόνο ότι αυτό που φαίνεται ως παρακμή μπορεί να είναι απλώς αποτέλεσμα ελλιπών δεδομένων».

Η απάντηση στο αν οι δεινόσαυροι θα επιβίωναν χωρίς τον καταστροφικό αστεροειδή παραμένει ανοιχτή. Ωστόσο, η έρευνα προσθέτει ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ αυτής της αρχαίας ιστορίας.