Γράφει η Ελένη Σπανοπούλου Δημοσιογράφος τ. Πρόεδρος ΕΔΟΕΑΠ
Με τον διαγωνισνό τραγουδιού της ΕΒU, ασχολήθηκα δυο φορές στην δημοσιογραφική μου διαδρομή. Ήμουν απεσταλμένη της Κρατικής Ραδιοφωνίας (ΕΡΑ) στη Λοζάνη (1989) και στο Δουβλίνο (1988) και παρουσίασα σε ζωντανή μετάδοση, για το ελληνικό ραδιόφωνο, τον μουσικό διαγωνισμό της Ευρώπης. Ειλικρινά δεν θυμάμαι παρά μόνο τη νίκη της Celin Dion στην Ιρλανδία, με το Ne partez pas sans mois για την Ελβετία, με το οποίο ξεκίνησε και η τεράστια διεθνής καριέρα της.
Τι σημασία έχει, όμως; Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τα τραγούδια, τους νικητές και τους συμμετέχοντες, κανείς δεν τα θυμάται και ούτε τα τραγουδάει πια!AdvertisementAdvertisementΕφήμερο! Αυτό είναι το χαρακτηριστικό ενός μουσικού διαγωνισμού, που του χρόνου γίνεται 70 χρονών και επιμένει τηλεοπτικά, αλλά πάντως όχι μουσικά! Ενός διαγωνισμού που ακόμη και στην υποτιθέμενη ωριμότητα του παραμένει βαθιά ένα μουσικό φεστιβάλ διακρίσεων, με ροπή στις αδικίες και οικονομικών οφελών, με ροπή στο κέρδος…
Η EBU, ο ευρωπαϊκός τηλεοπτικός οργανισμός που το διοργανώνει, γερνάει σταθερά μαζί με το μουσικό χρωματιστό πανήγυρι της.
Το στήνει κάθε χρόνο σε μια πόλη, καθ’ υπόδειξιν της χώρας, που το τραγούδι της κέρδισε την προηγούμενη χρονιά και προϊόντος του χρόνου, δυστυχώς, το αντιμετωπίζει σαν ένα μεγάλο πάρτι όπου οι οικοδεσπότες εκλέγουν και εκλέγονται, ενώ το κοινό, είτε δια ζώσης είτε ως τηλεθεατής πληρώνει για να διαλέξει αυτό που του αρέσει και που πριν από αυτό το έχουν επιλέξει επιτροπές, με έναν απίστευτο χορό εκατομμυρίων ευρώ από χορηγούς και διαφημιζόμενους.
Μέσα από δαιδαλώδεις μηχανισμούς, πολύπλοκων συμβάσεων, οικονομικών διαπραγματεύσεων και καλά οργανωμένης έως και στημένης προβολής και επικοινωνίας,με προωθητικές ενέργειες που αφήνονται στα χέρια των κατά χώρα τηλεοράσεων, μελών της EBU και στο έλεος γραφείων στοιχημάτων , αλλά και κάθε λογής ατζέντηδων , ευκαιριακών συμφερόντων δισκογραφικών κολοσσών και διακρατικών σχέσεων ακόμη, το πολύχρωμο μουσικό πάρτι της Ευρώπης φαίνεται πολύ σκληρό για να πεθάνει…. Αν είχα κάποιες αμφιβολίες τα προηγούμενα χρόνια με την φετινή διοργάνωση βεβαιώθηκα.
Η EUROVISION έχει πάθει…Βρυξέλλες! Η πολιτική και οικονομική Βαβέλ της κλυδωνιζόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει μεταφερθεί και στο διαγωνισμό της EBU.
Στο Ευρωκοινοβούλιο, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα προσπαθούν κάτω από 27 σημαίες, αναρίθμητες κοινοτικές οδηγίες και ιλιγγιώδεις επιδοτήσεις να οριοθετήσουν την Ευρώπη του 21ου αιώνα και να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην γεωπολιτική ισορροπία, πείθοντας με κάθε προπαγανδιστικό εργαλείο τους πολίτες του πλούσιου Βορρά, του φτωχού Νότου και των καθημαγμένων Βαλκανίων, να ψηφίσουν τους καλύτερους εξ αυτών, ως ηγέτες τους.
AdvertisementΣτη Βασιλεία φέτος, στη Βιέννη του χρόνου και ποιος ξέρει ή ποιος νοιάζεται που, το 2027 το έργο παίζεται με μανδύα πολιτιστικό, μάσκα καλλιτεχνική, με πρόσχημα το τραγούδι και δικαιολογία την Τέχνη της «Μουσικής που ενώνει». United by music.
Είναι, όμως, έτσι; Το προβληματικό μοντέλο της Ενωμένης Ευρώπης έχει αποδείξει ότι πρόκειται για νομισματική ένωση κι όχι οικονομική κι ότι οι πολιτισμικές διαφορές ανάμεσα σε διαφορετικούς λαούς δεν γεφυρώνονται εύκολα, μόνο επειδή ζουν στην ίδια ήπειρο κι επειδή εκλέγουν κάθε 4 χρόνια ευρωβουλευτές.
Οι οπτιακουστικές τερατογενέσεις που βλέπουμε πια κάθε χρόνο στη Eurovision θέτουν το θέμα: Πρόκειται για μια πολιτιστική διοργάνωση ή μια εμπορική φιέστα; Είναι, τελικά, η EUROVISION,το όραμα της Ευρώπης για τη σύγχρονη μουσική δημιουργία στη γηραιά ήπειρο; Αφορά στο τραγούδι, την τέχνη, τον πολιτισμό ή τραυματίζει διακρατικές σχέσεις που οροθετούνται από εκλεκτικές συγγένειες και φρικτές εμπειρίες του παρελθόντος ανάμεσα σε λαούς. Το Βαλκανικό μπλοκ, το μπλοκ της Βαλτικής, η Μέση Ανατολή, ο ψυχρός ευρωπαϊκός Βορράς και ο θερμόαιμος Νότος τραγουδούν, χορεύουν και…βασανίζονται για ένα βράδυ κάθε χρόνο, για μια εφήμερη και αμφισβητούμενη, από την ίδια τη διαδικασία, νίκη. Με αποκλεισμένη την Αμερικανική μουσική σκηνή, την Ασία και την Αφρική, με ολίγη από Αυστραλία, μια απ’ όλα από Βαλκάνια, κι ένα ευρωπαϊκό μουσικό patchwork, η Ευρωπαϊκή VISION στο τραγούδι ανάδειξε και φέτος μια φρικαλέα και αδιέξοδη, μουσικά εννοώ, εικόνα.
AdvertisementΑπό τη Γηραιά Ευρώπη, που θέλει να πρωταγωνιστήσει στο σύγχρονο κόσμο, αφού αλαζονικά θεωρεί ότι έχει ακόμη την πρωτοκαθεδρία στον Πολιτισμό, θα περίμενε κανείς να έχει και τη γενναιότητα αλλά και τη σοφία, να αναδείξει τον διαγωνισμό σε ΔΙΕΘΝΗ! Καθόλου τυχαίο ότι 20 χώρες από τις 37 επέλεξαν φέτος να τραγουδήσουν στη δική τους γλώσσα, δυστυχώς χωρίς υποτίτλους με μετάφραση, μια μεγάλη παράλειψη όλων των μελών της EBU στην οποία στέλνουν σαφές μήνυμα.
Οι συμμετέχουσες χώρες είναι μέλη της EBU. Πληρώνουν, δηλαδή, αδρή ετήσια συνδρομή για να λέγονται οι τηλεοράσεις τους ευρωπαϊκές (τι φιλοδοξία Θεέ μου!) και να μοιράζονται από ευρωπαϊκό δορυφόρο εικόνα, αναγκαία για τα προγράμματα τους.
Η Ελλάδα, για παράδειγμα έχει πάρει μέρος στο διαγωνισμό 45 φορές από το 1974. Έχει κερδίσει την πρωτιά μόνο μια φορά, το 2005 με το My number one και την ερμηνεία της Έλενας Παπαρίζου και το μόνο για το οποίο μπορεί να καυχηθεί, είναι ότι δεν τερμάτισε ποτέ τελευταία…
AdvertisementΜε την Αστερομάτα, που ήταν χαμηλά στα στοιχήματα και δεν υπολογιζόταν ως φαβορί, η 6η θέση ήταν έκπληξη για πολλούς. Η 22χρονη σεμνή ερμηνεύτρια Κλαυδία έδωσε τον καλύτερο εαυτό της καίτοι – δυστυχώς, δέχθηκε συστηματικό bulling, από επικριτές του Ισραήλ, που μπερδεύουν τον Εβραϊκό λαό με το αιματοβαμμένο κράτος του πολεμοχαρή Νετανιάχου….
Φαινομενικά η EBU μπορεί να υποστηρίξει ότι οι διαδικασίες είναι δημοκρατικές η συμμετοχή των χωρών ισότιμη και η διαφάνεια στην διαδικτυακή ψηφοφορία διασφαλισμένη. Είναι, όμως, έτσι; Όπως ζούμε σε μια Ευρώπη δυο ταχυτήτων, έτσι έχουμε και μια Eurovision δυο ταχυτήτων! Αυτή των Εθνικών Επιτροπών και αυτή των τηλεθεατών.
Ο Νικητής Johannes Pietsch, JJ της φετινής Eurovision, μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, είναι ένας κόντρα τενόρος με αγγελική φωνή που φθάνει με άνεση τα δυσθεόρατα ύψη σοπράνο. Από την Κρατική Όπερα της Βιέννης και τον Μαγικό Αυλό, σ ένα στάδιο στη Βασιλεία με εφήμερο τραγουδάκι για την ανεκπλήρωτη αγάπη, όμως, η απόσταση είναι τεράστια….Και η νίκη του δεν ήταν μόνο καλλιτεχνική. Ήταν μαζί και η ανακούφιση της EBU από μια πιθανή νίκη του Ισραήλ, που θα προκαλούσε αποχωρήσεις από τη Eurovision του 2026.
AdvertisementΗ νίκη της Αυστρίας ήταν η ιδανική διέξοδος. Για σκεφθείτε η διοργάνωση του 2026 να έφερνε τη Eurovision στην Μέση Ανατολή…. Η, σε ότι θα έχει απομείνει από τη Λωρίδα της Γάζας!
Advertisement
