«Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή εκτός από του μπάτσου και του βουλευτή» έλεγε, χιλιάδες χρόνια μετά το συμβάν που ακολουθεί, ο Τζίμης Πανούσης.

Τώ καιρώ εκείνω, ο Δέστιος υπήρξε ένας από τους καλύτερους σταυρωτήδες του λούμπεν προλεταριάτου. Απαλλαγμένος από το συναίσθημα της ενοχής θεωρώντας πώς είναι κι` αυτή μία δουλειά, υπερηφανευόταν για τον άρτιο επαγγελματισμό του.

Σκυφτός και μετρημένος πάντοτε,  δούλευε με ακρίβεια, χωρίς βιάση και προχειρότητες επάνω στο ανθρώπινο σώμα, την ανατομία του οποίου φαινόταν ότι γνώριζε καλά. Στόχος του ήταν να αποτελειώνει τη βρωμοδουλειά που κάποιος έπρεπε να κάνει. Τελευταία, είχαν εμφανιστεί κι` άλλοι πολλοί πρόθυμοι σταυρωτήδες -κυρίως δούλοι την εποχή εκείνη- ίσως και οικονομικότεροι. Ωστόσο, ο Δέστιος παρέμενε μοναδικός δάσκαλος με μαθητές στο είδος του. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις εκείνον καλούσαν κι` ας πλήρωναν κάτι περισσότερο. Αν και τέτοιες δουλειές δεν τύχαιναν κάθε μέρα το επάγγελμα του σταυρωτή ήταν μέσο βιοπορισμού σε μία εποχή με τόσους πολλούς δούλους…

Το Πάσχα των Ιουδαίων πλησίαζε. Ο Ιησούς, ο Μεσσίας και απελευθερωτής αντιστεκόταν και διέσπειρε καινά δαιμόνια ξεσηκώνοντας το λαό. Ο Πιλάτος είχε πεισθεί για την αθωότητά του αλλά διέκρινε καθαρά τον φθόνο του Ιερατείου, των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Η θρησκευτική εξουσία των Ιουδαίων που επιθυμούσε να τον βγάλει από τη μέση απαιτούσε την έγκριση και υπογραφή του Ηγεμόνα για την εξόντωση του Ιησού που ήταν λαοφιλής και λαοπλάνος, όπως διέδιδαν. Η αμφισβήτηση της εξουσίας τους καθώς και η κριτική που ασκούσε στην κατεστημένη θρησκεία τον καθιστούσαν ένοχο έως θανάτου.

Όταν ο Πιλάτος σιγουρεύτηκε γι` αυτό η συνεργασία των δύο εξουσιών υπήρξε μονόδρομος. Έπλυνε τα χέρια του αποποιούμενος την ευθύνη και τον παρέδωσε να σταυρωθεί. Από κει και πέρα αναλάμβανε ο Δέστιος αποδεχόμενος να λερώσει τα δικά του χέρια για να διατηρήσει την καλή του φήμη και το όνομά του καθαρό. Με αγωνία να κάνει μία πετυχημένη σταύρωση, ειδικά για τη δύσκολη περίπτωση του Ιησού που δεν δέχτηκε να πιεί ούτε το αναισθητικό, επικεντρώθηκε με ζήλο στην τέχνη τού «να δένει και να λύνει» . Τη στιγμή εκείνη είχε την τύχη και την έμπνευση να τον ‘’συλλάβει’’ επί το έργον και να αποδώσει το σκηνικό, ο ζωγράφος Στάθης Πάνου στον πίνακα «Δουλειά να υπάρχει» (λάδι σε μουσαμά, 70Χ100εκ.)

Ο Δέστιος, με ακριβείς και προσεκτικούς χειρισμούς, σαν καλλιτέχνης βασανιστής έδενε και σχημάτιζε τους κόμπους, τόσο όσο  να κρατήσει σταθερό το σώμα επάνω στον σταυρό και να επιτείνει το μαρτύριο. Σε πλάνο δεύτερο, οι μαθητές- θαυμαστές και επίδοξοι σταυρωτές παρακολουθούσαν πότε τον Δέστιο, πότε τον Υιό του Ανθρώπου, πότε τον θεατή. Ταυτόχρονα, οι τρεις μαθητές απορούσαν με τον σταυρωμένο, που ενώ φαινόταν να τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του  παρέμενε ο εξεγερμένος πρωταγωνιστής του έργου.

Η σύνθεση του σκηνικού αποτυπώνεται συμμετρικά.

Σε αντίθεση με τον Δέστιο (αριστερά) και τους μαθητές του (δεξιά) που παραμένουν στο σκοτάδι, στο κέντρο κυριαρχεί το σώμα που συσπάται και ανθίσταται προεικονίζοντας την επικείμενη ανάσταση. Το χρυσό φόντο ( ανέσπερο φως) κατακλύζει και τέμνει τη σύνθεση.

Από τη μία, ο Δέστιος προσηλωμένος στο αστραγαλοδέσιμο παρακολουθείται με προσοχή για την τεχνική του από τους δύο απέναντι μαθητές. Από την άλλη, ο τρίτος με το βλέμμα του διαπερνά την όψη του σταυρωθέντος και συναντά τον θεατή, με έκπληξη και απορία για το τί μέλλει γενέσθαι.

Άραγε, τι σημαίνει το βλέμμα αυτό; Μήπως είναι πρό(σ)κληση για εξέγερση ενάντια στη δυστοπία της δουλείας ή υπόκλιση στο εφήμερο τού λεχθέντος «Δουλειά να υπάρχει»;