Ας το δούμε έτσι το θέμα, καθώς «Πρώτα Ώβασον κι επεκεί κακάντσον!»
Είναι φορές που προσπαθείς να ανακαλέσεις στην μνήμη σου λόγια, περιγραφές, διηγήσεις, που με τρυφερότητα κάποιοι προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με εσένα αλλά εσύ τους αγνοούσες, «σφύριζες αδιάφορα», από ένα σημείο και πέρα βαριόσουν να ακούς την ίδια διήγηση ξανά -μανά. Θεωρούσες άλλα σημαντικότερα και μ’ ένα περιττό αφ’ υψηλού υφάκι, δήθεν πως άλλα είναι τα σημαντικά, χανόσουν στο χαώδες της αδιαφορίας.
Τουλάχιστον να κρατούσες σημειώσεις βρε σαχλαμάρα.
Αλλά πού μυαλό; Πού η ευγένεια, η ανοχή; Η διάθεση για επικοινωνία με τον δικό σου άνθρωπο.
Θυμάμαι τον πατέρα μου που προσπαθούσε να μου μεταφέρει το πόσο πιο ήπια, πιο πολιτισμένη ήταν η συμπεριφορά των φιλάθλων. Ήταν φίλαθλοι, όχι οπαδοί.
Τα πειράγματα μεταξύ των φιλάθλων κουβαλούσαν πρωτοτυπία ανάμεικτη με χιουμοριστική διάθεση.
Θα το αφηγηθώ συνοπτικά καθώς έχω κρατήσει αχνά την αφήγηση: Έπαιζαν ο ΠΑΟΚ με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Ποδόσφαιρο. Καλά, καλά δεν υπήρχαν κερκίδες.
Από την μια πλευρά οι Παοκτζήδες φίλαθλοι ξεδίπλωσαν ένα πανό που έγραφε «θα σας νικήσουμε με 4-0» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Ύστερα από λίγο οι φίλαθλοι του Απόλλωνα ξεδίπλωσαν το δικό τους πανό που έγραφε στα Ποντιακά «Πρώτα Ώβασον κι επεκεί κακάντσον!» («Κάντε πρώτα το αβγό και μετά τα κακαρίσματα»).
Με έχουν επισκεφθεί αρκετές πατρικές διηγήσεις άλλοτε σαν χαϊδέματα άλλοτε σαν σφυριές. Κάτι σαν διάσπαρτες ριπές μνήμης.
Αν είναι σφυριές κουβαλάνε και θλίψη για όσα δεν προλάβαμε να ανταλλάξουμε όπως το αξίζαμε – έτσι τουλάχιστον νοιώθω, πως το αξίζαμε δηλαδή.
Αν πάλι είναι χαϊδέματα μοιάζουν σαν «εσωτερική μουσική» που δεν μπορεί να την μοιρασθεί κανένας μαζί σου, χαϊδέματα σαν να κουβαλάνε ήχους που επιβίωσαν στη σιωπή των χρόνων που ακολούθησαν το ξαφνικό οριστικό πατρικό φευγιό.
Αλλά η τεχνολογία κάνει θαύματα ακόμη κι αν είναι ανίκανη να θεραπεύσει τις ψυχικές ρωγμές. Ευτυχώς. Ευτυχώς δηλαδή που δεν θεραπεύει τις ψυχικές ρωγμές.
Η τεχνολογία αρκείται στο να σου βρει τις διάφορες εκδοχές της αφήγησης. Αν βάλετε στην μηχανή αναζήτησης τις λέξεις «Κάντε πρώτα το αβγό και μετά τα κακαρίσματα» σας βγάζει μια παρεμφερή εκδοχή της πατρικής αφήγησης.
Οι δύο ελληνικές ομάδες δεν τα κατάφεραν φθάσουν στον τελικό. Λίγο η υπεροψία, λίγο η υπερβολική σιγουριά τις οδήγησε να αναγκαστούν να αναμετρηθούν στον μικρό τελικό της υποτιθέμενης παρηγοριάς που λίγο θα ενδιαφέρει τους φιλάθλους ακόμα κι αυτούς που ταξίδεψαν στην αραβική έρημο.
Έτσι κι αλλιώς, όταν επιστρέψουν στην Ελλάδα, θα έχουν την ευκαιρία να κονταροχτυπηθούν για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Οι φίλαθλοι που ακολούθησαν τις δύο ελληνικές ομάδες την πρώτη ημέρα, πλην ελαχίστων περιπτώσεων έδειξαν μια ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα ευπρέπεια και περιορίστηκαν στην καζούρα οι μεν προς τους δε και αντίστροφα.
Θα ήταν λοιπόν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, αν πρωτίστως είναι φίλαθλοι και δευτερευόντως οπαδοί μετά τον άχαρο μικρό τελικό, διατηρώντας την ευπρέπεια της πρώτης μέρας, να παραμείνουν στο γήπεδο και να τιμήσουν, να υποστηρίξουν την θαυμαστή ικανότητα του προπονητή της Εθνικής Ελλάδος, Βασίλη Σπανούλη να «απελευθερώνει» τους παίκτες των ομάδων που κοουτσάρει στα πρώτα προπονητικά του βήματα.
Νομίζω πως σε αυτή την προτροπή θα κατέληγε και ο άνθρωπος που μας δίδαξε μπάσκετ, ο Νίκος Γκάλης.
Ας το δούμε έτσι το θέμα, καθώς «Πρώτα Ώβασον κι επεκεί κακάντσον!»
Καλή επιτυχία κόουτς!
ΥΓ: Σε ό,τι με αφορά καθότι «χορτασμένος» μπασκετικά, προερχόμενος από την μπασκετομάνα, τη Σαλονίκη δηλαδή, και ελλείψει συνδρομητικής τηλεόρασης στο σπιτικό μου, την ίδια πάνω κάτω ώρα που ο Βασίλης Σπανούλης θα προσπαθεί να οδηγήσει την ομάδα που προπονεί στην κατάκτηση του τροπαίου συνεπικουρούμενος από τις ευπρεπείς ιαχές των Ελλήνων φιλάθλων, θα επιχειρώ σε ένα γκαράζ στο Κουκάκι να προσεγγίσω κάποιες πτυχές των ανθρωπίνων ψυχικών ρωγμών.
Καλή μας επιτυχία κόουτς!
Μιχάλης Κονιόρδος , εκπαιδευτικός https://www.core-econ.org/
