Η μνημειώδης ατάκα «το γήπεδο δεν είναι εκκλησία» αποτελεί το πειστήριο της συλλογικής ανοησίας και ανικανότητάς μας, πίσω από την απερίγραπτη κατάσταση που ζούμε εδώ και πολλά χρόνια στα γήπεδα.

Με πρώτους και καλύτερους τους εκάστοτε υπουργούς, οι οποίοι ανακαλύπτουν χίλιες δικαιολογίες ώστε να μην πειράξουν τίποτα και να τα αφήσουν όλα όπως είναι.

Λυπάμαι, αλλά ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, που εκτιμώ κατά τα άλλα για τη λογική και ορισμένα αποτελέσματα που έχει να επιδείξει – για παράδειγμα στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας – δεν εξαιρείται, μετά τη δήλωση που μόλις παρακολούθησα. Δηλώνει στον ΣΚΑΪ: Είναι θετικό, ότι τον τελευταίο χρόνο και πάντως μετά τη δολοφονία Λυγγερίδη δεν είχαμε άλλη έκρηξη βίας μέσα στα γήπεδα και δεν εξετέθη η χώρα διεθνώς για κάτι ανάλογο, όπως στο παρελθόν.

Μέσα στα γήπεδα μπορεί. Αλλά γύρω και έξω από τα γήπεδα, ο υπουργός θα έπρεπε να καταγράψει ότι έχουμε αναρίθμητα περιστατικά.

Μία αναζήτηση για οπαδική βία στην Google αρκεί. Πριν από τρεις ημέρες είχαμε ταυτοποίηση ατόμων για οπαδική βία στο Καματερό, όπου βρέθηκαν και κηλίδες αίματος – μάλλον μεταξύ οπαδών Παναθηναϊκού και ΑΕΚ.

Πριν από 20 ημέρες γράφαμε για επεισόδια στον Βόλο και ξανά μετά από μερικές ημέρες, όπου ακολούθησε ξυλοδαρμός ανήλικου (Λαρισαίου ίσως) στην ίδια πόλη.

Στις 15 Μαρτίου γράφαμε ότι έσπασαν στο ξύλο έναν στη Λάρισα, επειδή φορούσε φανέλα αθηναϊκής ομάδας.

Στην Πάτρα, τον Απρίλιο συνελήφθησαν τέσσερις, στην Εδεσσα ένας πατέρας συνελήφθη μαζί με τα παιδιά του. 

Πόσα πρέπει να γίνουν για να πάψουμε να υποκρινόμαστε ότι «το λύσαμε»;

Δεν το λύσαμε, εφόσον κάθε φορά που πηγαίνω στο γήπεδο – και πηγαίνω άλλοτε σπανιότερα, άλλοτε τακτικότερα από 14 ετών σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ – ακούω σταθερά υβριστικά, χυδαία συνθήματα εναντίον παικτών – προπονητών (ονομαστικά), προέδρων και μελών των οικογενειών τους, που αν τα ακούγαμε στο δρόμο θα παίζαμε ξύλο σε κάθε γωνία.

Εχει ακουστεί και η μεγαλοφυής ατάκα: «Το γήπεδο δεν είναι εκκλησία!»

Τότε γιατί δεν βριζόμαστε σε κλαμπ, εστιατόρια, μπουζούκια, σινεμά, εργασιακούς χώρους, δρόμους και πλατείες; Eκεί είναι εκκλησίες;

Το υβρεολόγιο με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε συγκρούσεις. Είναι υπόθεση χρόνου να (ξανα)έχουμε τραυματίες ή ακόμα χειρότερα.

Και δεν αρκεί να αναβληθεί ένας αγώνας, ή να γίνει κεκλεισμένων των θυρών μισό πρωτάθλημα. Αυτά είναι ασπιρίνες.

Είναι ώρα να εφαρμόσουμε το αυτονόητο που έπραξε η Αγγλία με υπογραφή Θάτσερ, αν δεν κάνω λάθος: Εβρισες στο γήπεδο; Εξω από την κερκίδα και κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα.

Και κάθε Σαββατοκύριακο, την ώρα που η ομάδα σου δίνει αγώνα στο γήπεδο, εσύ να δίνεις υποχρεωτική παρουσία στο αστυνομικό τμήμα.

Σε περίπτωση υποτροπής, δια παντός αποβολή από τους αθλητικούς χώρους.

Και αν θέλεις, ξαναβρίσε.