Πριν βγει ο πύραυλος από το εργοστάσιο, πριν φτάσει στη χώρα που το παρήγγειλε και με το ενδεχόμενο να εκτοξευτεί στον εχθρό, τα βενζινάδικα στην Ελλάδα έχουν ήδη ανεβάσει την τιμή των καυσίμων. Γιατί μπορεί η παροιμία να λέει «Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», στην προκειμένη περίπτωση, όμως, «Της βενζίνης τα παιδιά πριν γεμίσουν κονομάνε». Πολύ απλά. Και άσε τον όποιον Θεοδωρικάκο να μας διαβεβαιώνει ότι γίνεται ασφυκτικός και συστηματικός έλεγχος της αγοράς. Πλάκα έχει. Γιατί το ίδιο γελάγαμε όταν μας έλεγε ότι θα πολεμήσει την ακρίβεια στα ράφια των σούπερ μάρκετ.
Μαθαίνω όμως ότι οι εταιρείες πετρελαίου έχουν αρχίσει από μόνες τους να βάζουν χέρι στους βενζινοπώλες. Όχι μόνο στα ιδιοκτησίας τους πρατήρια, αλλά ακόμα και σε franchise. Διότι η οργή του κόσμου δεν θα ήθελαν να στραφεί εναντίον της όποιας επώνυμης μάρκας. Είναι κι αυτό μια καλή αντίδραση. Αν και έχει ένα βαθμό δυσκολίας, γιατί με την χθεσινοβραδινή αναγγελία εκεχειρίας Ισραήλ – Ιράν και την απότομη πτώση της τιμής του βαρελιού κάτω από τα 7 $, δεν διαπίστωσα το πρωί ότι υπήρξε μία διόρθωση προς τα κάτω της τιμής βενζίνης και πετρελαίου στις αντλίες.
Παράλληλα, και ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει στο διεθνές σκηνικό, έχουμε τις εξελίξεις στο θέμα του μεταναστευτικού, όπου ο Τούρκος σε αγαστή συνεννόηση με το νέο κολλητό του φίλο Χαφτάρ, σπρώχνει φουρνιές από τις ακτές της Λιβύης προς την Ελλάδα. Θα μου πείτε ότι η απόφαση Μητσοτάκη να στείλουμε πολεμικά πλοία έξω από τα χωρικά ύδατα της Λιβύης, θα βοηθήσει; Αν δηλαδή δούνε καραβιές να έρχονται από τις εκεί ακτές, θα βαρέσουν τα κανόνια τους; Ασφαλώς όχι. Ίσως η εκεί παρουσία πολεμικών μας, να είναι απλώς αποτρεπτική. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με αδίστακτους εμπόρους και με έναν αδίστακτο Χαφτάρ και με έναν ακόμα πιο αδίστακτο Ερντογάν, ας μη παραξενευτούμε αν οι διάφοροι στολίσκοι έμφορτοι με μετανάστες, περάσουν προκλητικά από την πλώρη των πολεμικών πλοίων και τραβήξουν για Γαύδο και Κρήτη. Δύο νησιά που έχουνε βουλιάξει από μετανάστες αυτές τελευταίες εβδομάδες.
Και για να είμαστε σοβαροί. Ούτε οι οποίες αποτρεπτικές δυνάμεις του πολεμικού ναυτικού ή του λιμενικού ή ακόμα περισσότερο η ίδια η κυβέρνηση θα θελήσουν να ξαναβιώσουμε το δράμα της Πύλου, όπου 500 ψυχές καρφώθηκαν στο βυθό της εκεί θάλασσας.
Αλλά και σε αυτόν τον αισχρό πόλεμο που μας κάνει η Άγκυρα, για μία ακόμη φορά δεν έχουμε την συμπαγή και δυνατή συμπαράσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάτι ψέλλισε η Ούρσουλα και μέχρι εκεί. Πάντως τα δισεκατομμύρια για να κρατά ο Ερντογάν τους μετανάστες στη χώρα του, τα εισπράττει κανονικότατα ο Σουλτάνος από την ΕΕ και τα γλεντάει. Δεν λέω ότι τα κάνει τσάντες των χιλιάδων ευρώ η ερίτιμη σύζυγός του που ξέρει να φτιάχνει και πολύ ωραίο χαλβά κάθε φορά που συναντάται ο Κυριάκος με τον Ταγίπ. Αλλά όσο ναναι, είναι εντυπωσιακά τα παλάτια που χτίζει είτε αυτό στο οποίο κατοικεί ως πρόεδρος είτε αυτό το θερινό/παραλιακό που έχει σχεδόν ολοκληρώσει για την εξοχική του απόδραση.
Και επιπλέον, με αυτά και με αυτά. λιγότερο συζητάμε ως ειδησεογραφία το θέμα του ΟΠΕΚΕΠΕ. Τεράστιο αγκάθι για το Μάξιμου. Μου λένε ότι για τους δύο υπουργούς που αναφέρονται στην δικογραφία της Ευρωπαίας εισαγγελέως, θα ακολουθηθεί η συνταγή Τριαντόπουλου. Δηλαδή, αν το περιεχόμενο της δικογραφίας επιβάλει ένα τέτοιο χειρισμό, η μόνη οδός είναι παραίτηση και φυσικός δικαστής.
Αυτά τα λίγα σήμερα, με μία προϋπόθεση, αυτό το άρθρο που παραδόθηκε αργά το βράδυ χθες, να μην έχει ανατραπεί σήμερα, καθώς οι εξελίξεις ανακατεύουν συνέχεια την τράπουλα. Για να αποδειχθεί αν πραγματικά ζούμε σε έναν τρελό τρελό κόσμο. Και έξω και μέσα. Κλείνω εδώ το iPad και πάω να ξαναδώ την ταινία “It’s a mad mad world” του Στάνλεϊ Κράμερ με τον Σπένσερ Τρέισι. Στο μεσοδιάστημα θα πατήσω στο YouTube το “It’s a wild world” με τον Κατ Στήβενς.
